Bezienswaardigheden in Napels

Het historische centrum van Napels is terug te vinden op de Werelderfgoedlijst van de Unesco. Alleen al in dit deel van de stad zijn er tientallen, misschien wel honderden leuke, kleine en boeiende bezienswaardigheden te vinden. Van kleine verscholen kerkjes, tot prachtige historische paleizen en alles er tussenin. Het merendeel van de bezienswaardigheden in Napels vinden hun oorsprong in het katholieke geloof of hebben direct te maken met de koninklijke families die in de stad verbleven. Bijzonder gegeven in Napels is dat de originele straatindeling, zoals hij ooit aangelegd is door de Griekse kolonisten nog voor een groot deel intact is. Doordat het centrum van de stad door de eeuwen heen geen grote veranderingen heft ondergaan, zijn veel van de bezienswaardigheden die er ooit gebouwd werden, nog steeds te vinden. Grote uitzondering hierop, is het Piazza del Plebiscito waar enkele wat “nieuwere” bezienswaardigheden staan.

Het Castel Nouvo is een middeleeuws kasteel in het historische centrum van Napels. De oudste versie van het kasteel werd al in de dertiende eeuw gebouwd, maar door de eeuwen heen zijn er behoorlijk wat veranderingen en uitbreidingen aangebracht. De toegangspoort tot het kasteel is de Triomfboog van Alfons V. Deze marmeren boog wijkt qua kleurstelling af van de andere delen van het kasteel, dia in zwart/grijze vulkanische steen zijn opgetrokken. De verfijnde taferelen op de triomfboog zijn een verwijzing naar de “vier deugden”. Het oudste nog bestaande deel van het kasteel is de Capella Palatina, een kapel gewijd aan de Heilige Barbara. Andere interessante onderdelen van het Castel Nuovo zijn de Sala dei Baroni en het Museo Civico. Dit laatstgenoemde museum, heeft een kleine niet echt interessante collectie, maar je krijgt wel een goed beeld van het kasteel en je hebt er een prachtig uitzicht op de Baai van Napels.

Het koninklijk theater van San Carlos is het belangrijkste theater van de stad en behoort tot de mooiste ter wereld. Het theater werd geopend in 1737 en is hiermee het oudste nog steeds bestaande operatheater in Europa. Het theater heeft in totaal 184 loges, waaronder een koninklijke logé, die toen de koninklijke familie nog in het Palazzo Reale verbleef vaak gebruikt werd. In deze logés en het auditorium kunnen in totaal drieduizend toeschouwers plaatsnemen. De gevel is heeft na een renovatie en een brand een neoklassieke uitstraling gekregen. Na deze brand werd ook het interieur van de zaal in zijn geheel vernieuwd en in gebruik genomen in 1817. Het theater is geopend voor rondleidingen, leuker is het natuurlijk om voor een voorstelling een kaartje te kopen en zelf de magie van het Teatro San Carlos beleven.

Net als de Galleria Vittorio Emanuele II in Milaan en de Koninklijke Sint-Hubertusgalerijen in Brussel, is de Galleria Umberto I een overdekte winkelstraat waar de vroegere grandeur van Napels nog steeds goed te zien is. Toch heeft de Galleria Umberto I in tegenstelling tot de andere genoemde winkelstraten wel iets van zijn oude glans verloren. Toen wij de Galleria bezochten stonden er verschillende winkels leeg en werden andere plaatsen ingenomen door fastfoodketens en goedkopere winkelketens, alleen in het midden van de kruisvorm zijn nog enkele winkels te vinden in het hogere segment. De prachtige glazen koepeldaken en de mozaïeken op de vloer geven nog een goed beeld van hoe het ooit geweest is. De hoofdingang van de winkelgalerij is vanaf de Via Medina.

Het Palazzo Reale of het Koninklijk Paleis van Napels, is een van de grootste en meest imposante bouwwerken in de stad. De bouw van het paleis startte in het jaar 1600, maar werd uiteindelijk pas voltooid in de negentiende eeuw. Door zijn vrij ligging aan, maar liefst drie pleinen de Piazza del Plebiscito, de Piazza del Municipio en de Piazza Trieste e Trento lijkt het nog groter dan dat het in werkelijkheid is, terwijl de façade van het paleis al 169 meter lang is. Deze façade kreeg zijn huidige uiterlijk in de achttiende eeuw toen er nissen werden toegevoegd met beelden van de koninklijke familie. Het interieur van het koninklijk paleis is misschien nog wel indrukwekkender dan de buitenzijde. In het paleis zijn tientallen prachtige ingerichte stijlkamers te vinden waarvan de ene nog mooier is dan de andere. Hoogtepunten zijn de Biblioteca Nazionale Vittorio Emanuele III, het Teatro di Corte en de Sala di Ercole. Sinds het begin van de vorige eeuw is het paleis niet meer in gebruik als residentie van de koningen, maar is het een museum, bibliotheek en theater. De oude paleistuinen, Giardino pensile del Palazzo Reale zijn ook opengesteld voor het publiek.

De Gesù Nuovo is te vinden aan het Piazza del Gesù Nuovo, waar ook de Santa Chiara te vinden is en de obelisk van de onbevlekte ontvangenis. De Gesù Nuovo is oorspronkelijk gebouwd als palazzo aan het einde van de vijftiende eeuw voor de prins van Salerno. Aan het einde van de zestiende eeuw, werd het paleis verkocht aan de orde van de Jezuïeten die er door de architect Giuseppe Valeriano een kerk van lieten maken. In de toegangspoort zijn nog steeds verwijzingen te vinden naar het originele renaissance paleis. De façade van de kerk oogt wat gewoontjes, maar het interieur is indrukwekkend. De prachtige met fresco’s versierde plafonds en gewelven en de rijkelijk met marmer gedecoreerde pilaren, zijn van zeer hoge kwaliteit.

De Koninklijke en pauselijke basiliek Franciscus van Paola uit het begin van de negentiende eeuw domineert samen met het Palazzo Reale de Piazza del Plebicito. Het was Joachim Murat, zwager van Napoleon en bestuurder van Napels, die opdracht gaf om de gebouwen te slopen en de basiliek te bouwen. Nog voordat de basiliek voltooid was, werd Napoleon al verslagen bij Waterloo en werd Napels onderdeel van het Koninkrijk der Beide Siciliën. Onder dit bewind werd de basiliek afgebouwd en werd de al gebouwde zuilenrij geïntrigeerd in het gebouw. De neoklassieke basiliek oogt door de zuilenrij aan de buitenzijde imposant en indrukwekkend, maar aan de binnenzijde is hij door het minimale gebruik aan kleur wat kil en zakelijk. De enige uitzondering hierop is het hoogaltaar, maar dit komt oorspronkelijk uit een andere kerk uit Napels. Hoogtepunt is de koepel, dat een kopie is van het pantheon in Rome. Vanaf het bordes van de Basilica di San Francesco di Paola heb je een pachtig uitzicht op het Palazzo Reale en de Piazza del Plebicito.

Het Santa Chiara in Napels is een verzameling religieuze gebouwen bestaand uit een klooster, een basiliek, verschillende tombes en een archeologisch museum. De kerk en het klooster zijn gebouwd in de veertiende eeuw in opdracht van Robert van Anjou, zijn tombe zijn te vinden in de basiliek. In de veertiende eeuw werd het klooster en de kerk gebouwd in de voor die tijd populaire gotische stijl, maar in de zeventiende eeuw kreeg het zijn huidige uiterlijk, toen de vele barokke elementen werden toegevoegd. De kloostergang van de Santa Chiara is de belangrijkste bezienswaardigheid van het hele complex. De tegeltableaus en de rijkelijk versierde muren en gewelven geven het geheel een warme en rijke uitstraling. Een bezoek aan de Santa Chiara is een oase van rust in het meestal zo hectische Napels. In het klooster hangt een relaxte en soms zelfs wat serene sfeer. Onder het klooster is nu een klein archeologisch museum. Bij opgravingen zijn de resten gevonden van een Romeins badhuis, die nu gedeeltelijk zijn blootgelegd.

Het Castell dell’Ovo is te vinden aan de boulevard van Napels, net voor kust op een klein schiereilandje dat vroeger bekend stond onder de naam Megaride. Dit voormalige eiland is met een honderd meter lange brug verbonden met het vaste land. De naam Castell dell’Ovo, betekent letterlijk vertaalt het “Kasteel van het ei”. Dit heeft alles te maken met de Romeinse dichter Vigilius die in de fundering van het kasteel een ei heeft begraven. Als het ei zou breken dan zou het kasteel samen met de stad Napels vergaan. Het Castell dell’Ovo is gebouwd in de eerste eeuw voor Christus door de Romeinen, die hiermee de Baai van Napels probeerden te beschermen. Na de val van het Romeinse Rijk werd het kasteel omgebouwd tot klooster, een functie dat het vijf eeuwen zou hebben. Met de komst van de Noormannen in de twaalfde eeuw, kreeg het weer zijn oorspronkelijke functie. Na de bouw van Castel Nuovo verloor het zijn belang en werd het langzaamaan een ruïne. In de vorige eeuw is het eeuwenoude kasteel weer teruggebracht in zijn oorspronkelijke staat en is het nu een van de drukstbezochte bezienswaardigheden in Napels.

De Via dei Tribunali, is onderdeel van het originele stratenpatroon zoals het ooit ver voor onze jaartelling door de Griekse kolonisten werd bedacht. In de tijd van de Griekse overheersing, was het de hoofdstraat met in het midden de Angora. Toen Napels onderdeel uitmaakte van het Romeinse Rijk, stond de straat bekend als de decumanus maximus en was er het forum te vinden. Nog steeds is de Via dei Tribunali een van de belangrijkste straten in Napels, samen met twee andere straten die evenwijdig lopen aan de Via dei Tribunali. Als je vanaf de heuvel Vomero over de stad uitkijkt kun je goed zien, hoe de Via dei Tribunali de stad in tweeën splijt.

De San Gregorio Armeno is een kerk en een klooster in het historische centrum van Napels. De bouw van de kerk startte in de zestiende eeuw en aan het einde van de zeventiende eeuw was de bouw afgerond. Dit gebeurde op de resten van een veel ouder klooster uit de achtste eeuw. De kloostergang is erg bijzonder, zo kom je er een prachtige fontein tegen met Jezus en de barmhartige Samaritaan. Het plafond van de kerk heeft nog zijn originele beschilderingen uit de zeventiende eeuw en op de muren zijn prachtige fresco’s te vinden, die het verhaal van de Armeense nonnen vertellen, samen met de relieken van San Gregorio.

De kathedraal van Napels (Duomo di Napoli) is een katholieke kerk uit de dertiende eeuw. Het is de hoofdkerk van het bisdom van Napels, de plaats waar de aartsbisschop van Napels zetelt. Op de plaats waar de huidige Duomo di Napoli staat stond oorspronkelijk een veel oudere kerk, uit de vijfde eeuw na Chritus. Dez moest in de dertiende eeuw plaatsmaken voor de huidige domkerk, dit gebeurde in opdracht van het Huis van Anjou-Sicilië. Delen van de oude kerk werden wel hergebruikt, dit is nog steeds te zien in het linkerschip van de dom. Daar liggen de basiliek Santa Restituta en het baptisterium San Giovanni, deze doopkapel zou nog uit de zesde eeuw stammen. De Duomi di Napoli is geopend voor het publiek, maar niet tijdens de mis of een andere dienst.

De Via Toledo is een van de oudste en belangrijkste winkelstraten in het historische centrum van Napels. De straat is alles bij elkaar iets meer dan een kilometer lang en er zijn enkele van de bekendste bezienswaardigheden te vinden. De bekendste zijn de Galleria Umberto I, het Palazzo Buono, het Palazzo Doria d’Angri en de San Nicola alla Carità. De Via Toledo is gebouwd in de zestiende eeuw, in de periode dat de Spanjaarden Napels in handen hadden. Sinds 2012 is er in de Via Toledo een metrostation te vinden die de straat met de andere delen van de stad verbindt. Door het grote aanbod aan winkels is de Via Toledo, een van de populairste winkelstraten van Napels.

Het Kartuizerklooster San Martino (Certosa di San Martino) is van oorsprong een veertiende-eeuws klooster, maar kreeg zijn huidige uiterlijk in de zestiende en zeventiende eeuw. Het klooster ligt naast het Castel Sant-Elmo die samen de belangrijkste bezienswaardigheid zijn op de berg Vomero. De oorspronkelijk versie van het klooster is gebouwd in de eerste helft van de veertiende eeuw in opdracht van het Huis van Anjou. Het klooster werd gebouwd op de restanten van een oud kasteel. In de zestiende en zeventiende eeuw werd het klooster flink uitgebreid en kreeg het zijn uiteindelijke barokke karakter. Bij de laatste uitbreiding in de zeventiende eeuw werd het Paleis van de Prior, een Paleis voor de Deken en de Kloosterkerk toegevoegd. De kloostertuinen stammen ook uit deze periode. Veel van de pracht en praal uit deze periode is verloren gegaan in de tijd van de Franse overheersing, toen er een kazerne in het klooster gevestigd was. Tegenwoordig is in het Nationaal Museum San Martino te vinden.

Het Kasteel Sant’Elmo (Castel Sant’Elmo) is te vinden op de heuvel Vomero, samen met het Certosa di San Martino vormt het kasteel het aanzicht van deze heuvel. Het kasteel is gebouwd in de veertiende eeuw en kreeg zijn huidige uiterlijk in de zestiende eeuw. Het oorspronkelijke kasteel dat door de Huis van Anjou-Sicilië is gebouwd, was een klein kasteel met twee wachttorens. In de zestiende eeuw, werd het kasteel uitgebouwd tot een stervormig fort met een uitsluitend militaire functie. Vanuit het kasteel kon de omgeving goed in de gaten gehouden worden, maar na de eenwording van Italië raakte Castel Sant’Elmo zijn oorspronkelijke functie kwijt. In de jaren die volgden heeft het kasteel veel verschillende functies gehad, tegenwoordig is het Napoli Novecento museum in het kasteel gevestigd.